Duurzame Gordijnen

Het IJzeren Gordijn, dat was een lekker duurzaam dingetje. Dusdanig robuust dat het vier decennia duurde om dat gordijn open te schuiven. Maar dat is niet de duurzaamheid die ik bedoel.

Polyester gordijnen dan? Die gaan minstens evenlang lang mee, zijn goed wasbaar en kreuken niet. Not. Ik zat ook niet te denken aan fletse lappen van de kringloop. Evenmin aan lekker circulair, dus om de hoek geproduceerd met eerlijke verfstoffen en zo min mogelijk chemie of water. Nee. Allemaal niet.

Ik dacht namelijk aan de gordijnen waar we keer op keer in gejaagd worden. Door al die duurzame praatjes. Of eigenlijk door de doemscenario’s die volgen als we de duurzame praatjes niet opvolgen.

Het begon in de jaren ‘80 met de zure regen en het gat in de ozonlaag. Er zou geen bos meer blijven staan en we zouden tot op onze botten verbranden door het scherpe zonlicht.

Tegenwoordig gaat het over CO2, opwarming en de zeespiegelstijging en dat wij hier in ons Lage Landje de voeten never-nooit-niet droog gaan houden. Hilversum wordt verzwolgen door de Loosdrechtse nattigheid. Ik zou maar alvast beginnen met zandzakken te vullen. De lezer dezes is overigens welkom bovenop mijn terpwoning in Huizen. Ik denk dat wij - the happy few - daar straks net niet van af zullen spoelen.

Onderzoek en chocoladeletters in de krant leren ons dat in de afgelopen twintig jaar 72 % procent van alle insecten verdwenen. De VN doet er nog een schepje bovenop en proclameert dat de zesde massaextinctie aan de gang is. Binnenkort leggen een miljoen verschillende soorten flora en fauna het loodje. Uitgestorven. Over & uit, de dodo achterna. Anderen verklaren dat er oorlogen om water komen en het wordt Sub-Sahara zo warm dat heel Afrika bij jou in de straat wil wonen.

De Groene Voorgangers prediken de overtreffende trap van kommer en kwel: verdoemenis en hel. En ze hebben gelijk. Maar krijgen ze het ook? Want wat doe je als je op een gegeven moment, na de schrik, weer uit de gordijnen klimt? Als je met beide benen op de grond staat? Ga je dan eens lekker opgewekt je eigen wereldje vergroenen? Nope. Dan steek je je kop in het zand. Want in je uppie de zeespiegelstijging tegen gaan is dweilen met de kraan open - to the max.

We weten nu wel dat de wereld vergaat en dat we het zelf aan het verkloten zijn. Ik begrijp ook dat - wanneer we zeggen dat er niets aan de hand is - niemand iets onderneemt. Maar de massa krijgen we niet overstag met roepen dat we met z’n allen naar de gallemiezen gaan. Dan denk je ‘na mij de zondvloed' en boek je nòg een weekendje Bali, voor het te laat is.

We moeten uit een ander vaatje gaan tappen. Stop met louter de hel voorspiegelen. Laten we zelfs het vagevuur vermijden. Gooi de luiken, de ramen èn de gordijnen open. Laat een andere wind waaien. Hoe verfrissend is dat?

Dus Maak de problemen kleiner. De oplossingen behapbaar. Wat kan ik doen? Wat kan jij doen? Kunnen we iets samen doen?

Lucas Mol